ေသလြန္ၿပီးေသာအဘိုးအုိ ေလာကကို အလည္တစ္ေခါက္ျပန္သြားျခင္း

            ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္မွ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ သည္ ေလာကကိုအလည္သြားရန္ ဆင္းသက္ခဲ့သည္။ အရင္ဦးဆံုးသူသည္ ေတာေတာင္သဘာဝကို ေလ့လာခဲ့ သည္။ သစ္ပင္တို႔သည္ ေျမၾသဇာေကာင္းလ်က္ အပင္မ်ား ျပဳန္းတီးေနသည့္အတြက္ အေၾကာင္းရင္းကို ႐ွာေဖြခဲ့သည္။ ၄င္းတို႔၏ အေၾကာင္းရင္းမ်ားသည္ လူတို႔၏ေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရိွခဲ့သည္။

            သူသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေလွ်ာက္ေသာအခါ ပင္လယ္ ႀကီးကိုေတြ႕ခဲ့သည္။ ပင္လယ္ေပၚမွာ သေဘၤာႀကီးမ်ားရိွသည္ ကုိ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာ သူေတြ႕ျမင္ခဲ့သည္။ ထုိသေဘၤာမ်ား ကုိ လူတို႔၏ေနအိမ္အျဖစ္ သူ ယူဆခဲ့သည္။ လူတို႔၏ပညာ ကိုလည္း ေလးစားခဲ့သည္။ ပင္လယ္ကမ္းနံေဘးတြင္ရပ္ ေနစဥ္ မိုးေကာင္းကင္မွ ေလယာဥ္တစ္စီးပ်ံသန္းသြားေသာ ေၾကာင့္ ''ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္၏အသံသည္ မၾကားႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အသံဆူေစပါလား'' ဟု သူ ေျပာခဲ့သည္။ ေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္ေသာေၾကာင့္ လူတို႔ဖန္တီးတဲ့ အရာျဖစ္သည္ကို သူ နားလည္ခဲ့ရသည္။

            သူသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေလွ်ာက္ေသာအခါ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးကို ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ လယ္ယာထဲမွာ လူတစ္ေယာက္သည္ လယ္ထြန္စက္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ျမင္ခဲ့သည္။ လယ္ထြန္စက္သည္ လူတို႔၏ အသံုးခံျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အလုပ္ေျမာက္မ်ားစြာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္သည္ကို သိခဲ့သည့္အတြက္ လူတို႔၏အသိပညာကို ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည္။ လယ္ထြန္စက္ကို ေက်ာက္တံုးႀကီးႏွင့္တူပါလားဟု ေျပာခဲ့သည္။ လယ္ေတာမွ ၿမိဳ႕သို႔ဦးတည္ေသာလမ္းမႀကီးကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သန္းသြားလာေနေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားသည္ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားသည့္ အတြက္ လူတို႔၏ ပညာအရည္အခ်င္းကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ လူတို႔၏သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္မႈႏွင့္ အလွ အပတို႔က သူ႔အာ႐ုံကို ဖမ္းစားခဲ့သည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ေရွးလူတို႔ႏွင့္အလြန္ျခားနားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အျမင္အာ႐ံုတြင္ လူတို႔၏ေနအိမ္မ်ားသည္ အလြန္ခန္႔ညား ေကာင္းမြန္လွသည္။ သူသည္ ေလာကမွာ တစ္ခါ အသက္ ျပန္ရွင္ဖို႔ရန္ ဆႏၵ႐ိွခဲ့ပါသည္။

            တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာ လူတို႔စု႐ုံးၾကသည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္လည္း ေက်နပ္ အားရမိေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ သီလ႐ွင္မ်ားကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ ပို၍ဝမ္းသာခဲ့သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၾသဝါဒေပးေနစဥ္အတြင္း ဖုန္းသံကိုၾကားေသာေၾကာင့္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ လူတို႔သည္ ဘုရားအတြက္ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္သည္ကို သူသတိထားမိခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္ ထာဝရအသက္ရဖို႔ရန္ လူတို႔အတြက္ ခက္ခဲသည့္အ ေၾကာင္းအရင္းမွာ လူတို႔၏ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု သူေျပာခဲ့ေလသည္။

            တစ္ေန႔ေသာအခါ မိဘမဲ့ေဂဟာေက်ာင္းသို႔ အလည္သြားခဲ့သည္။ ကေလးအုပ္ထိန္းသူတို႔၏ ၾကင္နာ ျခင္းႏွင့္ ေစတနာစိတ္တို႔သည္ သူတို႔၏အထဲမွာ ေကာင္း ကင္ႏိုင္ငံေတာ္႐ိွသည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာကေလး မ်ားသည္ မိဘတို႔ အသက္ရွင္လွ်က္ပင္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ ေနထုိင္လွ်က္ရွိေနရေသာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးတို႔သည္ စိတ္အားငယ္စြာ ေနထိုင္ရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ မိဘႏွစ္ပါးထဲမွ တစ္ပါးက်န္႐ိွသည္ကိုသိၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမ်ားသည္ က်န္ရွိေသာမိဘတို႔ကို ေမ့ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားသည္ မိဘႏွစ္ပါးမ႐ိွေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားသည္ အလြန္ခ်မ္းသာ လွ်က္ပင္ ကေလးတို႔၏ ဘဝေရွ႕ေရးကို မစဥ္းစားေပးခဲ့သည့္ အတြက္ စိတ္ပ်က္ခဲ့သည္။

            တစ္ေန႔၌ အဘိုးအိုသည္ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ လူနာ မ်ားကို ၾကည့္႐ႈ႕ရန္အတြက္ သြားခဲ့သည္။ သူသည္ လူနာမ်ား စြာကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ ၾကင္နာသနားျခင္းစိတ္ ဝင္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာရိွေသာ အခန္းတစ္ခန္းသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ ကေလးေျမာက္မ်ားစြာ၏ အသံကိုၾကားခဲ့ရသည္။ ၄င္းအခန္း၏အမည္သည္ သေႏၶတားေဆးခန္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ တို႔သည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ဝန္မ်ားကို မလိုလားၾကေခ်။ သူသည္ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ် ေသာမိခင္မ်ားကုိ အျပစ္တင္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ကက္သလစ္ဘာသာထဲမွာရွိေသာ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်ေသာ မိခင္တို႔သည္ ပို၍ ဒုကၡငရဲႀကီးခံရလိမ့္မည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါးထဲမွာ ပါေသာ ''လူ႔အသက္ကုိမသတ္ရ'' ဟူေသာအရာကို က်ဴးလြန္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

            သူ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ မျပန္မီေျပာေသာ စကားမွာ ''လူတို႔သည္ တိုးတက္ေသာ္လည္း ဝိညာဥ္ေရး အတြက္ အႏၲရာယ္႐ိွသည္။ လူတို႔သည္ ခ်မ္းသာေသာ္ လည္း ကိုယ္က်င့္စာရိတၱမ်ားသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၾကသည္။ လူတို႔သည္ အသိတရားရွိေသာ္လည္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္ လုပ္ဖို႔ရန္ ေႏွာင့္ေႏွးတတ္ၾကသည္။'' ထို႔ေၾကာင့္ အဘိုးအို သည္ ေလာကအတြက္ စိုးရိမ္ျခင္း႐ိွခဲ့သည္။ သူသည္ ေလာကသားတို႔၏ဘဝကို ထာဝရႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ မထိုက္တန္ဟုေျပာခဲ့ၿပီး ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ျပန္ သြားခဲ့သည္။

 ၾကည့္မွန္

ဝိညာဥ္ပ်ိဳးခင္းကက္သလစ္မဂၢဇင္းအမွတ္စဥ္(၁၂) ၂ဝ၁၄-၂ဝ၁၅ ပညာသင္ႏွစ္၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕  ။

မွတုိက္ရုိက္ကူးယူပါသည္ ။